Ik word weleens gevraagd waarom ik doe wat ik doe. Wat er nou voor heeft gezorgd dat ik de hulpverlening ben ingestapt. Ik denk dat ik daarop meerdere antwoorden kan geven. Om te beginnen, ik hou van mensen. Ik zie graag dat het goed gaat met iedereen. Utopische gedachte natuurlijk, maar daaraan bijdragen geeft ook mij een goed gevoel. Ik zie het als mijn bijdrage aan een blijere wereld. Als het met jou beter gaat, heeft dat invloed op jou én op de cirkel van mensen om je heen. Met hoe meer mensen het goed gaat, hoe groter die cirkels kunnen worden. En bovendien, je verdient het ook om je goed te voelen, om eruit te kunnen halen wat erin zit.
Dat gevoel wordt ongetwijfeld extra versterkt door mijn eigen ervaringen in het leven. Ik weet hoe het is om je weg kwijt te raken. In jezelf of in het leven dat je leidt. Hoe het is om even niet meer te weten wat je nu moet doen met alles wat je voelt en denkt. En ook hoe fijn het is om dat weer terug te vinden. Hoe het voelt om weer helderheid te krijgen, of om te weten wat je kunt doen om jezelf verder te helpen als zo’n periode zich weer aandient. Door dat allemaal zelf te hebben ervaren in verschillende fases in mijn leven, begrijp ik het. Niet vanuit de boeken, maar vanuit het leven.
Ik denk dat ik daardoor ook makkelijk aansluit bij allerlei verschillende mensen, met allerlei verschillende vraagstukken. En zo vreselijk verschillend zijn al die vraagstukken uiteindelijk niet. “Wat ons verbindt is groter dan wat ons scheidt”. In de kern willen we allemaal graag fijn leven, hoe dat er ook uit mag zien voor jou, en daar draag ik graag aan bij.
Tot slot is het ook gewoon heel leuk om met zoveel verschillende mensen te werken, uit allerlei “verschillende werelden”. Mijn werk is nooit saai, ik leer elke dag.
Meer dan genoeg redenen dus, om te doen wat ik doe. En het ondertussen nog enorm naar mijn zin te hebben ook! :)